Daar sta je dan. In een vreemd land. In een onbekende supermarkt. Ik ben de taal nog niet machtig dus wat nu. Ik wil graag bananenbrood gaan maken. Nu ben ik op zoek naar alle ingrediënten. Dat is dus makkelijker gezegd dan gedaan.
Deze supermarkten zijn groter. Anders ingedeeld dan de vertrouwde Appie.
Merken zijn anders, maar toch ook wel herkenbaar. Dat is fijn.
Op zoek naar de laatste benodigdheden verwonder ik me over de logica waar wat staat.
Eerlijk gezegd vind ik het behoorlijk onlogisch.
Hoe pak je iets aan als je geen idee hebt wat, waar en hoe?
Ik begon met alle rijen langs te gaan, maar dat duurde me te lang. Maar toen toch een beetje willekeurig door de winkel gaan lopen. Helaas dat schoot echt niet op. Wel een heleboel niet-nuttige, maar lekkere etenswaren gevonden.
Midden in de winkel stopte ik.
Ik keek rond en observeerde de indeling. Lijstje bekeken: wat heb ik nog nodig? Een medewerker aangesproken en met behulp van Google Translate uitgelegd wat ik nodig had en jawel, naar de juiste rij verwezen!
Waarom ik je dit nu allemaal vertel?
Ik realiseerde me dat het leven niet veel anders is.
Het leven is doen, in actie komen, beetje verdwalen, je ongemakkelijk voelen, stil gaan staan, naar binnen keren en niet denken dat iedereen alles van je ziet en opmerkt, misschien om hulp vragen, niet meer weten waarom je aan iets bent begonnen en dan weer zelf stappen zetten zodat je uiteindelijk vindt wat je nodig hebt.
Misschien heb ik een verkeerde keuze in ingrediënten gemaakt. Dan smaakt het bananenbrood anders dan we gewend zijn.
Nou dan neem ik de volgende keer dat andere merk en kijk wat er dan gebeurt.
Misschien had het allemaal wat efficiënter kunnen gaan. Op weg naar de supermarkt miste ik de afslag namelijk al.
Ik weet zeker dat het de volgende keer sneller zal gaan.
Zo is het leven nou eenmaal: je leert alleen maar door te doen.
En als je nooit wat doet, kan je ook nooit beter worden, groeien of de wereld ontdekken.
PS het bananenbrood was verrassend lekker 😊
